Publicado na revista Tempos Novos 306, novembro 2022.
Imaxe Diego Seixo.
Entre Chantada e Ourense hai un lugar que se chama Belcrime. Eu porfío por lelo con certo aire anglosaxón, “belcraim” e imaxino os seus habitantes coma protagonistas xubilados dalgunha trama particularmente complicada do Cluedo. A ficción xorde da necesidade de lle atopar unha explicación a toda casualidade. A ficción remata sendo a maior das trascendencias, a razón última agora que na TVG non podemos confiar nin no parte para saber do que pasa nos nosos taboleiros.
O caso é que, se atendemos á Cadena Ser, eses habitantes son 28 e ningún deles acabou coa vida da Señorita Papoula cun candelabro na saliña de estar. Segundo eles son 28 e polo menos dous deles frecuentan o bar. Se atendemos ao recollido en La Región son 24, pero aceptamos barco. Ambos son múltiplos de catro e catro son os necesarios para xogar ao tute, que é moi de bar. Sexa como for Roberto Gómez e Héctor Caramés xuntáronse un día na taberna e fixeron un teatro. Lanzaron un vídeo ao mundo coa seguinte mensaxe: de conseguir 1000 likes habían levar ás festas do pobo a Olympus e a París de Noia. Como Schrödinger non souberon valorar o poder do espectáculo, ou seica si, e mentres un acabou sendo coñecido por meter michiños en caixas, os outros remataron pagando o caché do derby nasional das orquestras. Se atendemos ao escoitado na Ser de 25000€. Schrödinger cobrou moito menos polo seu bolo.
A cousa debeu quedar en empate, malia que ningunha delas xogaba na casa. E a historia podería tamén ser a próxima trama dunha peza de Chévere, que usan a ficción para explicar o mundo e para que poidamos entender como é posible que o imperio das versións, das luces e da cultura de consumo inmediato gañe por goleada á que fomenta o debate e o pensamento. Pero para falar de fútbol teríamos que deixar Belcrime e centrarnos na capital de Galicia, onde Tito Asorey vén de estrear “Recortes, caneos e outras formas de driblar” pese a ter levado moito menos de 1000 likes no instagram. Aquí a cousa cambia, aquí o asunto é consultar a prensa local, esa que escriben en Madrid, para descubrir que os responsables do goberno da Xunta pediron retirar a pancarta co título da obra porque non desexaban ser retratados xunto a palabra “recortes”. Outro teatro. Outra ficción que explica ben como vai este mundo, que explica de novo que os únicos que puideron dicir as cousas claras foron as teatreiras.
Hai tempo un home sabio, dos que non poderían corear os grandes éxitos da París de Noia, enunciou que o teatro é un espello. Que é o único lugar seguro para practicar ese asunto da vida. Que no teatro esa xente que se converte en personaxes fano para que o espectador poida experimentar o sufrimento, a ledicia, poida aprender. Sobre todo, que poida aprender cando lle menten, porque todo nesa ficción é mentira.
Recortes. Luces. Caneos. Cada un de nós ten a responsabilidade de mirar no espello e a covardía de non ir ao teatro. Ese lugar onde o feito de que falte unha pancarta non resta ficción, onde sabemos quen matou a quen, cando, e con que. Onde se nos abren os ollos e non se cantan versións, cántanse consignas. Onde os crimes pertencen ao reino das belas artes.