Compañía: Assircópatas · Coproduce MITCFC Procedencia: Galicia Destinado a: Público familiar Presentación: 2024 Duración: 55 minutos Dirección: Natalia Pajarito Autoría: Dani Blanco Imaxes: Anna R. Figueiredo Falamos de Simone Biles […]
De feito no mundo real estamos tan xordos que respiramos profundamente cando “non escoitamos” aos compañeiros de laburo enunciar teorías terraplanistas e antivacinas, consignas contra a igualdade, ladaíñas emponzoñadas “ti sabes que tamén hai mulleres que matan ás súas parellas?”, afirmacións indiscutibles como “pois tampouco é tan ultradereita”
Compañía: Grupo Chévere Procedencia: Galicia Destinado a: Público adulto Presentación: 2024 Duración: 80 minutos Dirección: Xron Imaxes: Diego Seixo Pasos para escribir unha crítica teatral: Para empezar podes facer uso […]
Compañía: Las ansiadas producciones Procedencia: Madrid Destinado a: Público adulto Presentación: 2020 Duración: 60 minutos Dirección: José Pirís Autoría: Las ansiadas producciones Imaxes: Diego Seixo José Luís Montiel Chaves encenta […]
Compañía: Furia Sotelo Procedencia: Galicia Destinado a: Público adulto Presentación: 2024 Duración: 50 minutos Dirección e autoría: Ana Vallés A conversa non acontece antes do rito escénico, é posterior e […]
A auga destilada é un poderosísimo disolvente. Inxerida pasará á procura das sales minerais creando desequilibrios no tecido óseo, articulacións e médula. Por sorte temos o teatro para saber que non toda transparencia, veña de Altri ou dos balnearios, é inócua.
Quizáis non sexa cousa de educación e si de teatro. Remata a Mostra e empeza a pegada de carteis é é posible que tanto Shakespeare no teatro galego nos faga confundir a Barriga Verde con Mr Punch e agora pensemos que a historia non ten volta de folla, e que por moito que berremos non podemos impedir que Judy deixe as crianzas e o futuro nas mans dun home de naríz ganchudo e voz aguda e arteira que acabará moéndoos a paus e facendo con eles chourizos.
In Petto fala no idioma de Mr D, nese silencio caótico e denso que tentamos comprender e que se desprega diante nosa a través da xestualidade e da utilización do prompt obxectual para conseguir a comunicación. É un teatro sen palabras repleto de significado, desde os curiosos sons semellantes a eses gritos emitidos polas ghavotas que teñen un aquel con risos agudos que profire un deles, aquel que podería ser o pallaso listo, pero que deseguida vemos que non segue a construcción clásica do personaxe e así ambos van intercambiando os roles clásicos e os abraios dunha proposta lixeiramente relacionada cos soñadores do steampunk e os escenarios dunha europa victoriana idealizada, algo semellante ao imaxinario que poboa as mentes dos deseñadores de Carnivale Row ou o Castelo de Falkenstein.
A Mesa acontece nas táboas da escena coa habelencia precisa para que as espectadoras non perdamos o fío e viaxemos decotío desde a butaca ate lugares dentro da memoria acompañadas polas voces máis potentes do elenco que danza no escenario un enredo metaliterario no que semellan ser conscientes da súa natureza de personaxes sen por iso renunciar á súa propia autonomía e carácter.
Na distopía proposta na obra recoñecemos trazas da nosa realidade, feridas máis ou menos profundas, hipérboles que poderían ligarse con certas novas, con accidentes laborais, coa esixencia real pero emboscada polo medo a “non ser a traballadora do mes” en que establecemos que un traballo non é un proxecto de vida nin un motivo xustificable para a dependencia de ansiolíticos.