Non é tempo de gardar silencio, nin de adornar, nin de conceder. Non son tratos co demo, son intereses económicos e sociais. Non somos un produto, somos persoas donas do noso corpo e da nosa vontade. Nunca máis María Soliño. Nunca máis calar para non molestar, que aínda queda un xardín enteiro de cabazos aos que lle mirar o que levan dentro.
Faltan tres médicos, só se atenden urxencias vitais
Pero cando soa o timbre, a burbulla estoupa, e decatámonos de que malia ter a capacidade de cambialo todo nas nosas mans e nas nosas decisións, ficamos inmóbiles e sedadas na promesa do buenrollismo e na voráxine dunha vida sen ritmo na que avanzamos no tempo apagando incontables fogueiras. Ficamos non sendo exemplo para quen nos mira e aprende de nós pero temos unha capacidade inmensa para sobrevivir e para avanzar. O caso é perder o medo. O caso é dar o paso adiante ou non dar máis pasos atrás, que non sendo o mesmo son todos necesarios.
Obradoiros para escritoras e escritores impartidos por Anna R Figueiredo.
When you wake up in the morning… Well, not really. This is the language I taught Technology in, I taught Biology in English too. This was the language. I used short sentences. Every now and again I would employ a longer one, just because I needed to express myself. I translated the beautiful notes that […]
Axúdanos a crear
O día 24 de Febreiro festéxase o Día de Rosalía, un momento para gozar da nosa literatura, agasallala e lembrar á nosa poeta que fixo da súa voz o noso facho. Festexo do _rdc_21 #TeusDocesCantares na sede da Deputación de Pontevedra O mércores 24 de febreiro tiven a sorte de poder ler o Manifesto do […]
Ítaca vive en tecnicolor e eu pregúntome se habería un camiño de poder aplicarlle un filtro e volvela en branco e negro. Pero sei que significa, aprendeumo unha peza teatral.
Baixo a ponte xa non vive o troll. A lenda establece certos parámetros legais para que unha criatura mitolóxica da súa condición poida abandonar a súa residencia e, neste caso, o seu lugar de traballo. Porén, hai anos que xa non vive aquí.
O caso é que xa abríramos as superbocks e a conversa collera esa inercia na que só se contan verdades, malia que doan, e eu noto que levo un par de minutos, non máis, deixando que saian pola boca angustias gardadas no meu confinamento persoal. Cada unha un saque que non dou controlado ao que ela resta con pericia…