Ler faime libre, faime máis crítica, dáme ferramentas para entender o mundo e nesas ferramentas reside unha altísima incomprensión, mais a incomprensión pode alimentar o pensamento crítico co que entendo que calquera persoa que se sabe libre debe convivir e loitar a diario.
Acordamos, con palabras de silencio, que o amor sen matrimonio nunca había durar tanto coma un matrimonio sen amor.
Homenaxe a Neil Gaiman e o seu conto “O home que esqueceu a Ray Bradbury” Non moitas persoas traballan na noite de fin de ano. Digo noite de fin de ano porque nunca souben moi ben como lle chamar, porque noite nova é o oposto a noitevella, mais non é nova. É a noite do […]
Radio Fene e Anna Figueirido falan de Os Bicos Feridos. En Londres os de fóra somos nós. Diálogo arredor da obra, de Patti Smith, da transmigración, do amor
A voz das mulleres é a ceifa de centos de pequenos momentos escollidos sen azar, e con esforzo.
Alberte Valverde reseña neste número da Grial (222, que se factoriza en 1*2*3*37 -e xa sabedes o moito que nos gusta o 37 e o 73 coma números primos) a primeira edición de Os bicos feridos.
Hoxe, cun Boris abandonado polo seu irmán, como se fose unha traxedia Shakespeariana (que para traxedias estamos!) recibo a nova linda da man de Francisco Castro de que acaba de entrar no prelo a terceira impresión de OS BICOS FERIDOS.
Somos a literatura da ficción imposible como última posibilidade. Coma voz. Coma salvación. Coma promesa. Coma certeza. Coma fío infinito.
Sabéndome infinita, ollo cara a pantalla da televisión, aquela que tiña todas as respostas cando nena, e dígolle a esa outra da banda interna do espello… Que Florrick? Atréveste?
Cando tiña dezaseis anos puxéronme na man “A canción de Orfeo” de Neil Gaiman. Hai poucos momentos que lembre, da adolescencia, como aqueles que che cambiarían a vida, que farían que decidiras algo do que estiveras totalmente segura. Ese foi un.