Soster o mundo
Publicado na revista Tempos novos . Decembro 2024. Imaxe de Diego Seixo. Imaxe: Casilda Alfaro e Melania Cruz en “As Gardiás, ou o nó do tecelán” de Teatro de Ningures. Xa vai a […]
We could be heroes
Publicado na revista Tempos novos . Novembro 2024. Imaxe de Diego Seixo. A canción di que poderíamos ser heroes (e heroínas) por un día. Eu digo que levan cometendo heroicidades xa varios anos, […]
Artesáns
Publicado na revista Tempos novos . Outubro 2024. Imaxe de Diego Seixo. Hai xente que pasa a vida enteira dialogando coa arte. En Galiza temos uns cantos, non moitos, e unhas cantas, non […]
MANIFESTO DA BIOLÓGA EN SOL-DADURA
Publicado na revista Tempos novos . Setembro 2024. Imaxe de Diego Seixo. Agosto é un mes complicado para a escrita. É mellor setembro, cando todo parece empezar de novo. En la Voz de […]
COMERSE UN GOLAZO
Publicado na revista Tempos novos . Agosto 2024. Imaxe de Diego Seixo. Todo o mundo fala do fútbol e a min, non é que non me guste, que algún partido teño visto, mais […]
EUROPA ESTÁ XORDA
De feito no mundo real estamos tan xordos que respiramos profundamente cando “non escoitamos” aos compañeiros de laburo enunciar teorías terraplanistas e antivacinas, consignas contra a igualdade, ladaíñas emponzoñadas “ti sabes que tamén hai mulleres que matan ás súas parellas?”, afirmacións indiscutibles como “pois tampouco é tan ultradereita”
Doce escritoras sen piedade
Publicado na revista Tempos novos . Xuño 2024. Imaxe de Diego Seixo. Nunha feira do libro de Coruña coñecín unha autora estupendísima que daquela traballaba como lectora para a editorial Seix-Barral. Díxome: En […]
Desta auga non beberei
A auga destilada é un poderosísimo disolvente. Inxerida pasará á procura das sales minerais creando desequilibrios no tecido óseo, articulacións e médula. Por sorte temos o teatro para saber que non toda transparencia, veña de Altri ou dos balnearios, é inócua.
LER EN BRAGAS
Publicado na revista Tempos novos . Abril 2024. Imaxe de Diego Seixo. Un día morre Akira Toriyama e case pensas: “xa está, isto está chegando ao límite do que podemos absorber coma postadolescentes […]
As casas arden
Naquela comunidade educativa, con tempo para se preocupar tamén as unhas das outras, coñecín da sabedoría da nai de Bego. A nai de Bego di: “as casas arden e as chemineas non fumegan”, e eu aperto o corazón aguantando o ar ben adentro para non augar a ollada ante a revelación coñecida pero tan marabillosamente exposta na lembranza que a filla ten para con ela.