Velaí fica a crenza de que as salas eran un dereito fundamental de noso enfrentado á realidade na que Conde Roa decide que en Compostela non había sitio para tanto showbusiness. Coma naquel poema que todas lle atribuímos a Brecht vimos como ían a por eles e o que fixemos non deu para nada. Púxose o sol e a política do forasteiro botou o equipo local, as artistas ácratas e ate o cherif.
As monas non son exactamente primates, ou si, pero tentan disimulalo. As monas visten de seda e os emperadores van nus, e ese coñecemento é practicamente todo o que precisamos para sobrevivir.
Era de ser. A máquina leva actuando coma refuxio desde sempre. Desde aqueles tempos en que sacar o carné era un salvoconduto de autonomía e liberdade “non sexas coma nós”, dicían, “ti aprende a conducir, non dependas dun home para chegar onde queiras”. E así era. O automóbil favoreceu o lecer e o laburo e abrigounos na certeza de estarmos no único e verdadeiro estudio de gravación da época dourada de Detroit. Volume a tope, sol de verán, fiestras baixadas e a voz das Supremes ou a de Simone parella á nosa cacofonía disidente “I got my heart, I got my soul…”. Gasolina ou diesel, o cabalo de metal non distingue. É elemento de igualdade malia a cultura popular que as estatísticas das aseguradoras foron destruíndo a base de encarecer as pólizas dos peores condutores.
Así instrúeme en que as mulleres e os homes temos as mesmas oportunidades no albor do século XXI, pero o certo é que as catedráticas son as menos, as alcaldesas escasean, as presidentas deixaron un rastro de amargura proletaria no padal…
Todo é unha pasta, case tanta coma ir a París, que por moito que digan non é a cidade máis romántica do mundo. Así a cidade do amor, en Nadal, probablemente por impostura pero asentada por tradición, dise mamá ou coma se chame quen organiza esa cena pantagruélica que vai deixar a economía familiar baixo mínimos en apenas tres horas, dúas fontes de turróns e os licores que cumpran.
Entre Chantada e Ourense hai un lugar que se chama Belcrime. Eu porfío por lelo con certo aire anglosaxón, “belcraim” e imaxino os seus habitantes coma protagonistas xubilados dalgunha trama particularmente complicada do Cluedo. A ficción xorde da necesidade de lle atopar unha explicación a toda casualidade. A ficción remata sendo a maior das trascendencias, a razón última agora que na TVG non podemos confiar nin no parte para saber do que pasa nos nosos taboleiros.
Drama inmobiliario nunha escena buscar piso para alugar en Galicia e poder pagalo
Ser nai e parir non teñen por que ser sinónimos. Ser nai precisa dunha consciencia específica, parir precisa dun proceso biolóxico. Malia que en ocasións ocupen o mesmo lugar non ocupan as mesmas condicións e deberían partir da mesma premisa: a decisión. A decisión a ser nai e a non selo, a decisión a parir e a non.
Hai que volver ao teatro a que nos deixe no rostro as cicatrices da vida, as que doen e as que marcan as vitorias. As que feren e as que as que nos erguen da butaca sabendo que é posible crer na utopía.
Erguer unha nova biblioteca e fornecela de contidos textuais e vivenciais é erguer un país. Facelo ademais aproveitando lugares senlleiros como Slovo ou o Chelsea (de 1884) denota unha defensa do patrimonio material e da identidade soberbio.