Blog

amarre

                O amarre que captura a luz.

                O meu profesor de filosofía do instituto repetía insistentemente a idea de que o amor facía que nos encadeásemos a vontade. Como adolescentes non lle prestábamos demasiada atención pero o que se repite queda e despois, é posible, que cobre sentido.

                Na idea da repetición está tamén a construción de certas historias. Fritz Lang dicía de Só se vive unha vez…

                ” Una vez escribí en la introducción a un libro que la lucha es lo importante; no su resultado, sino la rebelión en sí misma. A veces, tal vez, con una voluntad fuerte, uno puede cambiar el destino, pero no hay garantía de que uno pueda. Si se limita uno a quedarse sentado quieto, sin embargo, y dice: “Bueno, no puedo hacer nada… ¡bang!”. Al menos, hay que luchar contra ello.” (Peter Bogdanovich, Fritz Lang en América, Editorial Fundamentos, Madrid 1972. pág 35)

                E lémbrame ao que dicía hai nada Rebe sobre os destinos, o destino e o destino teñen máis diferenza que o número pero poden acadar dramáticos resultados. O día cinco saen os destinos provisionais dos docentes de carreira, tamén saberemos o destino provisional de Rebeca e eu, que aceptei ser unha sorte de Alexander Burr debátome entre “not throwing away my shot” e “wait for it”.

                Se me fío de Lang, non debería agardar por nada. Se penso na visión de Hamilton (o musical) sobre Aaron Burr, penso que en certo modo ten razón, que cando non se ten nada un pode arriscarse a unha escalada armamentística, mais cando se ten algo existe o medo a perdelo todo e o noso instinto pode ficar ancorado.

                Hamilton, na escena, actúa sen reflexionar, sen descanso. A miúdo o coro de personaxes que acompaña a narración lle pregunta “por que escribe noite e día como se non existise o mañá”, Burr agarda, observa e argumenta. En ocasións a súa precaución fai que perda oportunidades. Hamilton avanza ás alancadas, Burr estuda a situación.

                A composición do musical é perfecta, desde a apertura que ofrece unha narración de absoluta semellanza a Os miserables (spoilers incluídos) ate o momento do despegue real do ritmo narrativo con nove mini monólogos case sen respirar ao estilo de Hamlet. Pero non só iso, a dualidade Hamilton/Burr no fondo establece esa confrontación interna do espíritu humano na que non sabemos se lanzarnos ao baleiro e, de facelo, se seremos quen de manternos voando ou se debemos actuar con cautela, buscar o momento, obrar con medida.

                Con todo, existen condicións que non podemos controlar. As mareas, o concurso xeral de traslados, o retorno a Ítaca. Ítaca e a súa capacidade para ser un lugar descoñecido cando se volve, un lugar onde podemos pisar calquera coordenada da súa xeografía pero non podemos escoller o tempo no que realizamos esa incursión.

                Ítaca vive en tecnicolor e eu pregúntome se habería un camiño de poder aplicarlle un filtro e volvela en branco e negro. Pero sei que significa, aprendeumo unha peza teatral.

                Mentres tanto hai illas fermosas que cando navego me envían mares. Un coas Cíes, outro con esta vista que acordei na memoria coma unha descuberta. Chegan cando non escoito o bruar constante e non me sabe a boca a sal.

                E sei que, malia non saber facer nós, polo menos atopei un punto de amarre.