Blog

IMG_20190906_183156-01

O caso é que un tal Boris anda a decidir o destino de certa parte da humanidade e, fai nada, dicía Camilo Franco nunha crítica á serie (marabillosa) da BBC/HBO, Years and Years, que a política inflúe sempre, sempre, na vida das persoas. A política toda. Todos os pactos e a falta de pactos. Hoxe, cun Boris abandonado polo seu irmán, como se fose unha traxedia Shakespeariana (que para traxedias estamos!) recibo a nova linda da man de Francisco Castro de que acaba de entrar no prelo a terceira impresión de OS BICOS FERIDOS. 

    A terceira cunca de té é a mellor, é a que no laboratorio se toma contra as once. Na que cada sorbo dá para meditar o que pasa no mundo. É a cunca de té que agardas tomar en soidade e paz mental e rematas tomando rodeada de colegas forzosas, e rematas falando daquilo no que se perde a vida, e rematas aprendendo: isto non me ha pasar a min, eu hei vivir.

    A terceira é a máis doce, e os venres os homes que venderon o mundo tamén miran cara a fin de semana. Quizáis hoxe sexa o venres no que as persoas que nos vemos afectadas polas súas políticas devolvamos esa mirada e movamos ficha, e tomemos té. 

    Grazas por darlle unha oportunidade, por darme voz, por recomendalo. Sen vós non hai tres. Grazas por me soster e por compartir o cuarto té, ese que si se toma coas voces cómplices, comigo.

    “As cousas cruciais, as importantes, sempre acontecen cando un non está mirando. Dise que Alexander Fleming descubriu a penicilina volvendo de vacacións, logo de pasar un mes, todo agosto, lonxe do seu caótico e desamañado laboratorio. Dise que Paul McCartney escribiu “Yesterday” en soños, e que a volveu compor, co medo de plaxiar a idea brillante de calquera outro xenio. Dise que Olivia pasa horas tentando capturar unha mensaxe nunha botella, pero chega certificada e con acuse de recibo xusto no momento en que ela non mira cara o mar.

    Volve a casa en metro, a unha velocidade de cinco coma vintesete cancións por estación. Non escoita ningunha. Na cabeza só pode reproducir a curtametraxe de Lisa Arlington sorbendo un té recén feito e sentenciando “O primeiro é o primeiro. Temos que limpar esta desfeita. Despois sentarémonos e pactaremos unha historia. Unha historia que se alguén pregunta todos habemos repetir punto por punto, así que ides prestar moi boa atención, porque se alguén de vós decide contar algunha outra cousa vainos caer enriba todo un destacamento de louqueiros do concello facendo centos de preguntas e insistindo en que temos que ir a terapia… Entón si que estaríamos perdidos. Queda entendido?””