Porque é máis doado pensar que hai que educar aos cidadáns e cidadás nas escolas, que asumir que é unha responsabilidade global ou, como dicía nas xornadas “As mulleres que opinan son perigosas” Nuria Labari, entender que as fillas e fillos que temos non son só nosas, que todas e todos temos que nos facer cargo da construcción da súa ética e asegurar o exercicio da súa empatía.
Fóra de programa: crónica anárquica vinculante da XL Mostra Internacional de Teatro Cómico e Festivo de Cangas. 2023. Compañía: Chévere Procedencia: Galicia Destinado a: Público adulto Presentación: 2022 Duración: 55 minutos […]
Os casamentos sen amor, o amor sen cartos, a xuventude en contraposición coa usura. A comedia no seu labor titánico de traer unha historia do pasado, cos traxes dun pasado imaxinario, case propio dun mundo de marionetas para adultos con brillantes coloretes redondos e certos ataques orquestítico e unha perpetua banda sonora que podería escoller Kusturica.
In your face. Así é como teñen denominado o tipo de teatro creado por Martin McDonagh. Na túa cara, na túa puta cara. O teatro inglés (incluso o teatro que ten parte de londinense e gran parte de irlandés) pode soltar este tipo de verdades coma puños porque levan unha longa traxectoria de reivindicacións e de poñer os pés nas táboas e berrar, e poñer os pés nas rúas e berrar, e de ter levado hostias por cada un dos berros. In your face. Así en McDonagh coma en Dunbar.
Fóra do centro comercial, moi fóra, non chove, as mulleres poden chegar a onde elas queiran, e Inditex non exerce o seu dominio. Alí, preto do mar, hai unha librería que non imita ningunha cadea, e dentro unha voz autoral de muller. Fóra do centro comercial, moi fóra, Silda Alfaro é un teatro, obra o milagre de converter a súa carne en proscenio, atrezzo e actriz a un tempo. Le. Interpreta. A actriz é celme do teatro e como tal pode sentenciar deter o tempo.
Velaí fica a crenza de que as salas eran un dereito fundamental de noso enfrentado á realidade na que Conde Roa decide que en Compostela non había sitio para tanto showbusiness. Coma naquel poema que todas lle atribuímos a Brecht vimos como ían a por eles e o que fixemos non deu para nada. Púxose o sol e a política do forasteiro botou o equipo local, as artistas ácratas e ate o cherif.
As monas non son exactamente primates, ou si, pero tentan disimulalo. As monas visten de seda e os emperadores van nus, e ese coñecemento é practicamente todo o que precisamos para sobrevivir.
Era de ser. A máquina leva actuando coma refuxio desde sempre. Desde aqueles tempos en que sacar o carné era un salvoconduto de autonomía e liberdade “non sexas coma nós”, dicían, “ti aprende a conducir, non dependas dun home para chegar onde queiras”. E así era. O automóbil favoreceu o lecer e o laburo e abrigounos na certeza de estarmos no único e verdadeiro estudio de gravación da época dourada de Detroit. Volume a tope, sol de verán, fiestras baixadas e a voz das Supremes ou a de Simone parella á nosa cacofonía disidente “I got my heart, I got my soul…”. Gasolina ou diesel, o cabalo de metal non distingue. É elemento de igualdade malia a cultura popular que as estatísticas das aseguradoras foron destruíndo a base de encarecer as pólizas dos peores condutores.
Publicado na revista Tempos novos 308. Xaneiro 2023. Imaxe de Diego Seixo. Recollo a casa, esa condena que me fai pensar en Sísifo todas e cada unha das veces que baleiro, cargo e […]
Todo é unha pasta, case tanta coma ir a París, que por moito que digan non é a cidade máis romántica do mundo. Así a cidade do amor, en Nadal, probablemente por impostura pero asentada por tradición, dise mamá ou coma se chame quen organiza esa cena pantagruélica que vai deixar a economía familiar baixo mínimos en apenas tres horas, dúas fontes de turróns e os licores que cumpran.