Blog

images

                Nunca casamos.

                A dicir verdade el pediumo, moitas veces, pero nunca dixen si. Sempre tiven medo de non querelo dabondo, de que aqueles sentimentos de euforia dos primeiros días morresen cando a luz do cuarto se apagase despois de ler, a primeira noite na que as sabas non morresen retortas aos nosos pés. Sempre pensei no futuro, no parar, nese momento no que querería falar de todo e non tería espazo para artellar palabras. Dixen non. Todas e cada unha das veces, eu dixen non.

                Minto. Si que o amaba. O caso é que lle tiña un pánico absoluto á idea do matrimonio. Iso non llo dixen en ningún dos nons, pero era así.

                Nunca tivemos fillos.

                Acordamos, con palabras de silencio, que o amor sen matrimonio nunca había durar tanto coma un matrimonio sen amor.

                E así decidimos vivir. Seguimos adiante, un día de cada vez. Compartimos unha vida, unha casa, algúns soños.

                Eu non quería mancalo e por iso dixen non. Algunhas persoas entenden que o medo a un estamento é falta de compromiso. Eu non quería fisuras no noso amor perfecto e por iso dixen non. Eu non quería non querelo e por iso dixen non.

                Porén el dixo si, dixo si moitas veces. Por iso mercamos xuntos a casa, adoptamos xuntos unha gatiña. Viaxamos xuntos en construímos un futuro cos nosos saloucos, tecendo cordas cómplices coas humidades das nosas mans. Cada venres íamos ao cine e a bailar o swing, rematabamos as frases do outro…fomos un equipo, malia non pensar en atracar un banco e fuxir ás Illas.

                Pensei que todo iso estaba ben. Pensei que sería dabondo. Que despois dunha vida estando xuntos estaría feliz coa rutina, que todo había ir ben. Trabuqueime. Trabuqueime e un día espertei decatándome de que estaba profundamente namorada do home con quen non quixera casar.  Era xaneiro, a xeada cubría os cristais das fiestras da cociña e as árbores cortaban o vento coas súas pólas núas arrincándolle ouveos lentos e constantes. Semellaban lobas feridas pola falta de alimento, pensei. Semellaba o grito eterno dos monstros todos da infancia ante o medo a soidade, pensei. Estaba preparada.

                Aquela tarde, no traballo, a única cousa na que podía pensar era aquela canción de necesidade, primordial, aquel frío que acompaña a choiva eterna deste inverno e que arela a necesidade de cheirar o fume da leña ardendo. Nas mans engurradas e cheas de manchas de idade que me acubillaran o medo. Nas outras mans, que termaran cada noite da miña felicidade e das pontes a todas as miñas pequenas destrucións.

                Preparei unha boa estratexia. Marcharía a casa e, por fin, pediríalle matrimonio. Ía ser unha sorpresa marabillosa! Polo menos, había ser unha boa sorpresa, un xiro argumental totalmente inesperado. E así fixen. Conducín cara o fogar na fantasía de como había ser a nosa nova vida agora, a vida de casados, desde este día ate os futuros anos do porvir.

                Parei no ultramarinos e merquei unha botella de viño. Nunca bebiamos viño, non somos xente de viño, nin sequera nas ocasións especiais, pero neste caso coidei que era preciso, que era o que o protocolo realmente pedía. A dicir verdade, pensei, un bo viño  ten que ir cunha boa cena, así que pensei que tamén podería facer unha lasaña, as lasañas van ben coas pedidas de man. A lasaña era o seu prato favorito. Eu adoitara cociñalo cada domingo durante anos, durante os primeiros anos, pero agora apenas cociñaba lasaña. Despois de estar un tempo namorada … ben, unha vólvese cómoda. Despois duns anos esqueces o que conta, andas cansa polo traballo ou precisas non cociñar para ver aquela serie que tanto precisas ver na televisión e… en fin, tampouco importa tanto se non cociñas lasaña ou se a pides ao restaurante italiano que acaban de abrir na esquina. Total, alí son auténticos italianos quen a fan e iso conta case coma prato caseiro. 

                Pensei, que se lle ía dar unha sorpresa tan agardada, tiña que cociñala eu. Así que merquei a mellor carne, o mellor queixo, leite enteiro e xamón en liscos. Despois merquei pan, xa postos  o pan de allo tamén está bo e tamén unha ensalada. Unha ensalada mixta con moita leituga, tomates frescos e orgánicos, mozarella e un chorriño de vinagre balsámico de Módena, do de verdade. O mellor para a nosa mellor noite. Despois de todo, eu ía dicir si, por fín ía dicir si, é máis, por unha vez ía ser eu quen sacase o tema. El, obviamente, tamén aceptaría. Que outra cousa podería facer?

                O problema era que xa agardara demasiado e segundo eu planeaba a nosa voda, el estaba na casa, sentado na cociña cunha cunca de té quente nas mas, perdendo a ollada na infusión escura que lle dera o valor de calcular o noso divorcio.

                Non era doado. Non estabamos casados, xa o dixen. É menos complexo estando casado. Unha asina un papel, iso din, e xa esta. Pero nós non estabamos, así que, que tipo de papel iamos asinar?

                Cheguei a casa. El estaba alí. Non contaba con velo, eu quería que todo fose unha sorpresa polo amor de Deus! Miroume, sen falar. Tiña –aquela– ollada, xa sabedes cal. Dixo “temos que falar”.

                Eu  non quería falar.

                Eu quería cociñar lasaña, miralo aos ollos e facerlle entender o que eu por fin entendera. Podiamos estar xuntos, podiamos durar xuntos e construír unha vida xuntos, un futuro desde aquel momento até que… en fin, quizais non até que a morte nos separase, pero case case. Porén, el tiña esa ollada. Dixo “senta”. Sentei.

                “Queres unha cunca de té?”

                Dixen que si. As malas novas son lixeiramente menos catastróficas cunha cunca de té.

                Sabía o que ía dicir. No fondo agardaba estar trabucada e que a súa mensaxe fose algo como “voume facer vegano” ou “deixei o traballo e quero viaxar polo mundo gastando todos os aforros que temos e papando centollas”. Pero non era esa clase de charla.

                Era da –outra– clase.

                Fixo té. Boutono na miña cunca favorita, engadiu unha nube de leite e por primeira vez na vida, quedoulle ben, coa cantidade correcta de auga, de té e de leite. Estaba perfecto. Agarreime a aquel obxecto morno mentres el debullaba o seu plan sen fisuras para me deixar. Era como ver que che estaban a cortar un anaco de ti propia. Podía mirar o oco baleiro e pensar “vaia, eu adoitaba ter aí unha man, ou unha perna ou un corazón”,pero alí xa non había tal. Esa ausencia de quen era quería collerlle a man, pero non podía, quería apoiar a perna contra súa e sentirlle a caloriña, pero non podía, quería latexar unha outra vez ao seu ritmo… pero non podía, porque aquilo todo xa non existía. Aquilo rematara.

                Cando preguntou “Sei que é moito para entender dunha vez, queres que marche?” Eu respondín “Si. Quero.”

                Ergueuse, colleu a súa maleta e saíu da miña cociña.

                A casa será miña.

                El levará a gatiña. Como xa vos dixen, fomos listos dabondo para non ter fillos, porque sabiamos que o amor sen matrimonio dura moito menos que o matrimonio sen amor.

                Mirei para a botella de viño que non quería beber, mirei para os ingredientes da miña lasaña. Quería chorar. En lugar diso decidín complicarme a vida con algo que aborrecese como cociñar lasaña. Odio a fodida lasaña.

                Mentres facía a bechamel chorei todos os anos que estivemos xuntos, desde aquela tarde ate o verán no que chamara Manela  naquel bar de Bahía. Mentres deitaba as placas de pasta sobre a mesa, mentres montaba a estrutura de carne, salsa de tomate, queixo e xamón naquela bandexa barroca que súa nai nos agasallara no noso quinto aniversario. Metina no forno a 180 graos e deixeina arder mentres arrincaba da miña memoria todas as boas lembranzas que levaban o seu nome.

                Cominas. Papeinas enteiras. Xa non teño lembranzas súas… non boas, alomenos.

                Non lembro por que teño unha botella de viño na mesa da cociña, ou por que hai unha mansa informe carbonizada dentro do forno. Parece lasaña pero a verdade é que sempre preferín a do bar italiano que abriron hai pouco na esquina da rúa.

                O té está frío. Debería facer outro, pór un abrigo e ir ata o restaurante.

                Levarei o viño. Con todo, aínda podería servir para algo.