Publicado na revista Tempos novos 308. Xaneiro 2023.
Imaxe de Diego Seixo.
Recollo a casa, esa condena que me fai pensar en Sísifo todas e cada unha das veces que baleiro, cargo e poño o lavavaixelas. Nos feriados tendemos a reorganizar a casa con certa ansia de reorganizar a realidade, de cambiar o mundo que é o que diríamos se aínda estivésemos pendentes de que o dinosauro velase os nosos soños. Sei que este mal de arrombar a intimidade coma quen ordena a cabeza nos afecta a moitas porque nas conversas mentais interrompidas para responder aos whatsapps sempre falamos do mesmo. De recoller, de colocar, de organizar, de facer a lista da compra e levar a quen toque ao SERGAS, de pedir a cita, de que hai que quedar, de que non dá a vida, de que lle deron unha estrela Michelín a tal sitio e que habería que ir un día… Un calquera. De que acabou a lavadora e toca colgar a roupa.
Nese frenesí decido tirar un bolso que houben de mercar hai uns sete anos nunhas rebaixas en Pontevedra. Ten mal color, está roto e gastado e malia que eu seguiría empregándoo para o traballo a voz de miña nai avergoñándose do estado no que son quen de saír á rúa gaña a batalla da consciencia e decido que xa é hora de que marche cara o punto limpo. Agora que non está entendo que a súa presenza decidiu habitar un cuarto con vistas no meu cerebro. A idea romántica, lonxe de me reconfortar na crenza dun acompañamento constante, paréceme bastante terrorífica e case digna dun episodio de Black Mirror, porén o bolso continúa no corredor da morte, apoiado entre a lavadora que anuncia a pitidos o final do labor e unha escada de madeira do IKEA onde un balde para as cousas pequenas, se cadra a miña vontade ou algún latexo que levo perdido cos calcetíns dos días impares, protagoniza todo espazo para arte contemporáneo da rutina do fogar.
Collo o móbil de novo, non hai mensaxes desde hai aproximadamente 30 segundos. A lavadora, porén, non centrifugou ben, alumea esa luceciña do skin care que pide un programa a maiores para tirar a auga do xénero, xiralo a 1200 rpm para separalo dos tecidos, rarear a roupa de diario. Aproveito para facer un café. Miro de novo a pantalla, unhas conversas cospen titulares: a lei trans, a do “só si é si”, o estatuto do artista, a nova lei das autónomas, o xoves pola tarde se podes facerte cargo da miña nena que teño un bolo e non están os avós… Outras repoñen as vellas historias: as amigas que marchan, as que volveron marchar e non saben que facer da súa vida, agardar quince días para conseguir unha cita en atención primaria, levar ao neno ao hospital porque no centro médico non hai pediatra, que na radio estatal seica din que Feijoo non leva gañado ningún debate do Senado (pouco saben dos que tivo na Galiza).
Bebo amodo, pecho a app e leo un artigo na prensa no que Annie Ernaux cita a Rimbau no discurso ao recibir o Nobel, “Escribirei para vingar a miña raza”. Pouso a cunca portuguesa no vertedoiro e recollo o pelo cun lapis cego, paso o dedo pola lista de nomes do chat, a punta da lingua polo ceo da boca, a lavadora pita, acepto a encomenda de coidar á nena, prendo o ordenador, abro a porta da secadora. Escribirei. Escribirei para vingar desde a cultura a miña raza.