Mamá, lévame a Normandia
directivo que dimite após a Xunta de Galicia veña de reducirlles o cupo do profesorado en trece. Outro fracaso educativo
directivo que dimite após a Xunta de Galicia veña de reducirlles o cupo do profesorado en trece. Outro fracaso educativo
Ser nai e parir non teñen por que ser sinónimos. Ser nai precisa dunha consciencia específica, parir precisa dun proceso biolóxico. Malia que en ocasións ocupen o mesmo lugar non ocupan as mesmas condicións e deberían partir da mesma premisa: a decisión. A decisión a ser nai e a non selo, a decisión a parir e a non.
Cinco balas polas costas non son unha masacre. A desatención ás leis de dependencia non son unha masacre. A ausencia de políticas sociais de equidade non son unha masacre. Porque todas son mortes de lonxe ou mortes aos poucos e esas fannos crer que doen pouco, que son ficción. Pero no mundo real a rapazada de Texas non abre os ollos, as nosas fillas, avoas, nais… non abren os ollos. Non hai Rangers que as salven nin coidadores e coidadoras que eviten a masacre. Unhas morren lonxe e outras lento.
Hai que volver ao teatro a que nos deixe no rostro as cicatrices da vida, as que doen e as que marcan as vitorias. As que feren e as que as que nos erguen da butaca sabendo que é posible crer na utopía.
Erguer unha nova biblioteca e fornecela de contidos textuais e vivenciais é erguer un país. Facelo ademais aproveitando lugares senlleiros como Slovo ou o Chelsea (de 1884) denota unha defensa do patrimonio material e da identidade soberbio.
Como lle dixo Pasolini a Furio Colombo nunha pouco tempo antes de morrer: “Eu baixo ao inferno e sei cousas que turban a paz dos outros. Pero coidado, o inferno está subindo a onde vós estades… Non vos fagades ilusións”, e como di a canción “non agardes que chore, que minta ou que morra por min”.
Os tempos de antes chaman á porta coma quen fai demasiados remakes. Aliméntanse das mentiras, dos berros, que non aturuxos, da sedación colectiva na que a felicidade se pode mercar en AliExpress.
Alguén polo 2005 pensou que se existía un Black Friday ben podiamos ter un Blue Monday. Conste que os luns xa traían mala prensa de antes desde que T-Bone Walker os convertera en días tormentosos desde o blues, e o blues, ben sabemos, é azul e triste. Así que se hai un día para sermos desgraciadas, mellor que sexa un luns que un mércores.
Cara B publicouse en Tempos Novos, xaneiro 2022 Imaxe: Diego Seixo A canción fala de sermos mozas e de fuxir soterrando os soños. Enceta unha melodía melancólica con instrumentos […]
Non é tempo de gardar silencio, nin de adornar, nin de conceder. Non son tratos co demo, son intereses económicos e sociais. Non somos un produto, somos persoas donas do noso corpo e da nosa vontade. Nunca máis María Soliño. Nunca máis calar para non molestar, que aínda queda un xardín enteiro de cabazos aos que lle mirar o que levan dentro.