Hoxe, cun Boris abandonado polo seu irmán, como se fose unha traxedia Shakespeariana (que para traxedias estamos!) recibo a nova linda da man de Francisco Castro de que acaba de entrar no prelo a terceira impresión de OS BICOS FERIDOS.
Somos a literatura da ficción imposible como última posibilidade. Coma voz. Coma salvación. Coma promesa. Coma certeza. Coma fío infinito.
Sabéndome infinita, ollo cara a pantalla da televisión, aquela que tiña todas as respostas cando nena, e dígolle a esa outra da banda interna do espello… Que Florrick? Atréveste?
Cando tiña dezaseis anos puxéronme na man “A canción de Orfeo” de Neil Gaiman. Hai poucos momentos que lembre, da adolescencia, como aqueles que che cambiarían a vida, que farían que decidiras algo do que estiveras totalmente segura. Ese foi un.
De todas as xustificacións para escusar un fracaso que levo escoitado nos máis de dez anos de profesión docente, “non se me dá” é a que máis me entristece.
Houbo un tempo no que fomos do clube da galega. Ese tempo xa pasou, e sen caer na nostalxia podemos dicir que foi mellor. Hoxe sería club, pero non é, porque desde aquela perdemos un -e e un pouquiño máis. Fai 25 anos as adolescentes que xa sabiamos que podiamos ser xornalistas en […]
De xeito similar, facemos unha procura en Google, porque en Galicia non temos un Institut que no lo dea todo feito (non me parece esaxerado ter unha plataforma máis intuitiva) para pescudar que opcións temos de axudas á tradución que impulsen a nosa cultura alén das fronteiras do país.