Cando tiña dezaseis anos puxéronme na man “A canción de Orfeo” de Neil Gaiman. Hai poucos momentos que lembre, da adolescencia, como aqueles que che cambiarían a vida, que farían que decidiras algo do que estiveras totalmente segura. Ese foi un.
Daquela aínda non usabamos internet a diario, sei que soa a conto de ficción, mais así era. E nos anos que viñeron por diante, pagando a conexión en cibercafés, aprendín a facer páxinas web moi básicas e, moito tempo despois, a ter un blog. Neil Gaiman, ensinoume a facer un blog. Era deses de Blogspot, calquera podía facelo, dixo! Neil Gaiman, ademais de facer uns guións de cómic alucinantes, ademais, a diferenza dos autores que eu lera e seguira ate o momento, tiña un diario moi público no que se comunicaba con todas, non só cos fans, con todos. Fixen un blog, de blogspot, era tan doado coma el dixera. Non durou moito porque non tiña moito que contar.
E mais adiante, mentres lía as súas historias sobre tomates demoníacos que lle medraran na horta, ou sobre como lle medraron os fillos, os blogs eses estendéronse por toda a bitácora virtual e apareceron voces da literatura que eu consideraba de meu. Voces que seguín con ganas, nas que naufraguei, fun ao cabaré, soñei mares en días estraños, aprendín de cabras ou pechei os ollos na néboa.
Pero sobre todo estaba Neil Gaiman. Neil Gaiman ollábame a través do seu xeito de ver o mundo, porque esa capacidade de se expor, e sei que sempre contaba o que lle parecía, e que podería ser certo ou non que para iso é escritor, esa capacidade de falar do que lle acontecía a diario é tamén un xeito de observar na acción de falar.
A través daquel caderno na rede, tamén, escoitaba as dúbidas de miles de persoas seareiras do seu traballo, e co tempo respondía. En xeral, moitas preguntaban… Como o fas? Que tes que facer para escribir? Onde te inspiras? Que lle pasou ao tomate demoníaco?
De cando en vez xuntaba varias destas preguntas e entre entradas nas que falaba de como unha biblioteca lle propuxera dar unha charla para poder gastar o que lle quedaba de orzamento anual, e de como el non puidera aceptalo porque o seu caché superaba polo menos nunha orde de magnitude a cantidade ofertada, mais que por unha biblioteca o fixera igual e doara eses miles de dólares á caridade porque a súa ética non lle permitía quedarse con eles; ou de como ía entregar tarde un manuscrito porque o que lle apetecía facer realmente era pasar a tarde vendo Dr Who coa súa filla pequena; ou de como a posta en público de parte dos seus libros na rede, en formato .pdf, axudar a vender máis; ou de como as políticas internacionais estaban acabando coa súa fe na humanidade… De cando en vez, cando deixaba de falar das cousas realmente importantes, xuntaba un post sobre teoría literaria. En xeral, a información resumíase en dous parágrafos.
O primeiro só ten catro frases:
–How do you do it?
–You do it. You write. You finish what you write.
O segundo, ten unha.
–Make good art.
E iso é todo. Un creador capaz de escribir historias que nos revolven as tripas e nos fan crer no fantástico da realidade, sostiña e sostén, que todo este asunto da escrita (e o do asunto da escrita non é de NG pero tamén o admiro ben) é unha cuestión de sentarse a escribir, de facelo, de rematar o que escribes e de asegurarte de que fagas o que fagas, de que teñas o que teñas (un bolígrafo, un ordenador, unha mancha de colacao espallada na mesa do almorzo) crees arte, da boa. Iso é, arte que non fai que te mostres condescendente, arte da que fai que goces con ela e que gocen con ela.
Dito así parece moi doado, pero como todas as xenialidades con traxes simples de transparencias, é complicado, é necesario loitar e crer e traballar duro para espir ao emperador e berrar ben alto…ESTE TIPO VAI EN PELOTAS!
Nunca vin en pelotas a Neil Gaiman, por se o dubidabades. Nunca quixen, nin tiven a oportunidade. Tampouco tomei un té con el. Sempre quixen, pero non tiven a oportunidade.
O que si fixen foi escoitalo ler o principio dun dos libros seus que máis gocei “Annansi Boys”, un libro que foi despois de American Gods pero que se empezou a escribir antes de American Gods, cousas que pasan. Alí, en Oxford, Neil Gaiman lía, presentaba e asinaba un máximo de dúas obras por persoa. Eu escollín a nova e unha rareza que tiña na casa, porque no fondo, quería que soubese que o tiña todo, e cando digo todo é todo. Era nova, xa se me pasou.
Non houbo té, e todos mantivemos a roupa cubrindo o noso corpo, a roupa negra, claro. Do tomate demoníaco falouse naquela ocasión, seica se convertera en salsa de tomate demoníaca. Cando cheguei á mesa de sinaturas, quen me acompañaba díxolle –para a miña vergonza infinita– “She is a writer too!” e el dixo que entón “you have to keep writing, then”. E asinou, como a tantas, pero esta era para min. Porque temos dereito a crer nos soños que nos pete, e a respectar a aquelas voces que crean vontades coa literatura, que fan política coa literatura, que son tan cortantemente libres que abren as fiestras do seu fogar e non temen nin ao lobo feroz, nin ao demo. Que xa loitaron tanto co inferno, que conseguiron papalo con pasta de trigo e carne picada.
