Publicado na revista Tempos novos 31. Abril 2023.
Imaxe de Diego Seixo.
Na era da tecnoloxía o 38% da poboación foxe da información. Porén os mellores lugares para a bater con ela seguen a ser os bares. Malia que a luz entre pola fiestra ao mediodía e non soe Morricone, malia que eses lugares de balbordo e xente buscándose e perdéndose na consulta compulsiva do seu teléfono móbil xa non sexan escuros nin estean ateigados dunha cortina de fume de tabaco, malia que o café pase das cen pesetas e xa non leve un deses barquillos de nata para acompañalo a media mañá… Malia todas esas perdas, os bares na compaña axeitada navegan na penumbra, agariman a pel coa néboa de pitillos doutro tempo e aínda lle pagan a minuta a Artiach para que entre confesión e confesión, o padal saboree ese resaibo doce que nunca foi nata pero que lembra ás grandes conversas da infancia. No bar discútense as verdades agora que as mentiras ocupan os xornais, porque os bares aínda teñen memoria de hemeroteca e as redes, ben o sabemos, son tecidos que están repletos de buracos.
No bar confésolle que non sei de que escribir. Escribe das monas, di. Eu bebo café e fío un conto para quen informa.
As monas non son exactamente primates, ou si, pero tentan disimulalo. As monas visten de seda e os emperadores van nus, e ese coñecemento é practicamente todo o que precisamos para sobrevivir e poder distinguir pola rúa se estamos diante dun político en bólas ou dun sicofante da posmodernidade sen ter que recorrer á ollada inocente dun neno, ou dunha nena. Sabémolo porque fomos adestradas para rarear o discurso, para separar o gran da palla, para advertir que peza é verdadeira arte e cal outra podería ser un pequeno espello baleiro no que nos ollar agardando atopar o auténtico retrato dunha idiota. Sabémolo tan ben que ningunha mona, por moito que vista de seda e faga as monerías precisas na procura da adoración incondicional do proletariado da cultura nos convencería da súa natureza de emperatriz. Porque as monas cando se ispen animalízanse e o asunto non queda nada rexio. Sabemos que ás monas se lle damos demasiados likes esquecen poñer a máscara. Sabemos que nese momento de febleza esbozan ese sorriso aprendido dos seus amos e amosarán os cairos, amarelos e afiados, coa absoluta certeza de que os brillis do seu outfit han chegar para que non nos decatemos da súa mezquindade. As monas levan anos observándonos, vivindo entre nós, imitándonos, aprendéndonos, desexando ser amadas por nós. As monas cren que son un reflexo das nosas querenzas e necesidades, que precisamos da súa guía, e así mudan o corte do traxe porque o tecido non fai ao frade, e a elegancia dos traxes de corte italiano corresponde tanto á mafia coma aos escanos.
Di que ao conto aínda lle falta algo.
O asunto non é atoparlle o final a unha historia de bar. O tema é decatarse de que pasa cando deixamos de lle dar a like e as monas sospeitan que xa non as amamos de xeito incondicional, atopar o fío de pensamento do que tirar para espilas a todas de vez e que queden ao aire as súas ínfulas de plutócratas de salón. Deixalas en bragas e descubrir que son do PRIMARK antes de que chegue o día no que saiamos á rúa descubríndonos Charlton Heston ao pé de Lady Liberdade.