Na imaxe hai un home que camiña sobre as augas.

Os escépticos xa podedes marchar.

O home camiña sobre as augas e turra dunha barquiña. Mentres o miro penso que probablemente o termo non sexa turrar (as carreiras no mar son regatas, malia que non sexan de barcos de vela, iso aprendino esta semana tomando café con Enrique, coma outras cousas marabillosas que el tamén me aprende ou me discute, claro). Penso que barquiña tampouco é o termo específico que identifica á embarcación, pero sei que a miña voz outórgalle ese nome.

Vai sol. Sento nun barco preto dos edificios dos ollos pechados, dos balcóns pechados e as persianas pechadas. Levo un libro nunha bolsa de tea que unha muller máxica me agasallou, leva a face de Rosalía e unha mensaxe preciosa sobre a liberdade.  Eu levo o libro con intención de ler, porque vai sol e a biblioteca non abre ata as catro e media, pero o home que camiña sobre as augas tira da miña consciencia. Pecho o libro e ollo toda esa inmensidade azul.

Agora que ninguén le isto, que ninguén me camiña pola mente, penso que neste non-silencio aquélaseme o latexo, e que levo tempo aquelada e que non o estiven durante moitos anos. Lembro o exercicio do ollar, eu miro mal. Agora miro mellor que me ensinan a non-ver e mirar con máis coidado desde as aulas, e desde as rúas e os cafés, pero miro mal. Os meus ollos miran ben de preto, e hai elementos que non están a distancia focal.

Miro o home, si, camiña sobre as augas. Véxoo (míroo) borroso e póñome nerviosa. Lembro aquela vez, noutro país, no que comprendín que os ollos perderan a capacidade de mirar. Comprendino mirando unha fotografía dunha escaleira preciosa de pedra en Roma. A fotografía era nítida, eu levaba anos sen saber que se podía mirar algo de xeito tan definido.

Miro ao lonxe. Esa fora a consigna do doutor. Mira ao lonxe, enfoca a infinito. Mais as nosas realidades cada vez están proxectadas de xeito máis inmediato. Mirando ao lonxe, más alá do home, esfórzome en que o cristalino se adapte ao esforzo e defina as liñas perfectas dos guindastres de Meira. Podería ler. Cando leo os ollos funcionan ben.

Non. Miro ao lonxe, aos guindastres de Meira. Meira conta cun dos nomes de lugar máis fascinante que aprendín na miña vida, Isamil. Este non o aprendín de Enrique, este aprendeumo un rapaz, e despois confirmoumo Iria.

Isamil teno todo. Sonoridade, ritmo e beleza. Isamil podería ser o reino dos elfos, unha cidade asediada, o custodio dun segredo inpronunciábel, o nome dun demo. Isamil, señor dos infernos. Isamil ser de luz. Isamil raíña das mareas.

Os guindastres defínense aos poucos, en cada un deles vexo (miro) tres espazos baleiros. Cando os rexistro no nervio óptico noto tamén as guías do banco nas miñas costas, e son consciente do lugar. Penso, fitando as pequenas oquedades entre o aceiro, na sabedoría dos homes e mulleres británicos que cando morren escollen re-encarnarse en banco.

O home que camiña sobre o mar, a medio camiño entre o libro e os guindastres, aínda está borroso. Noto, logo, ese medo na gorxa do paso do tempo e busco a alta definición no infinito. Vexo as casas, as liñas perfectas que enmarcan as construcións, e as orografías das árbores, e os camiños. Mais o home, cando tento ollalo de novo, aínda navega coma unha pantasma nas fronteiras da súa pel.

Esta mañá acendín a radio e cantaron esa canción dos Beatles e temín, neste confinamento, non poder terte preto e notar o impudor dos teus dedos entrelazados cos meus na túa inconmensurable sede de liberdade. Algo debiches notar.

O home que camiña sobre as augas senta na barquiña, aboia, coma os normandos fronte as costas de Essex.

Miro o libro, penso que se vivise nun dos edificios dos ollos pechados nunca escribiría, nunca lería, nunca sairía de alí… só miraría o mar e os guindastres de Meira.

O mariñeiro porfía en se desdibuxar na miña ollada. Ha ser que non atopo o punto medio entre o inmediato e o eterno.

No non-silencio escoito un cantar mainiño de coches, poucos, ao lonxe, e unha sirena de barco, non será o último. Non te imaxinas o feliz que me fai escoitar unha sirena de barco.

Agora que ninguén nos le, soño que en Isamil todas as casas dispoñen dunha, para cando quedan sen azucre para as tortas e sen mel para as chulas.

Non leo.

Non escribo.

Non sei camiñar sobre as augas, nin turrar das barquiñas, nin facer carreiras polo mar.