Compañía: Furia Sotelo
Procedencia: Galicia
Destinado a: Público adulto
Presentación: 2024
Duración: 50 minutos
Dirección e autoría: Ana Vallés
A conversa non acontece antes do rito escénico, é posterior e por iso é fermosa. Entre a xente o home deita a pregunta e eu acumulo temores, porque a fuxida é imposible entre tanta humanidade que acaba de saír do teatro, e a retirada impensable. Porén, existe a luz. A pregunta fica na cabeza, como os temores, como os demos, como as palabras que atragoan a vontade de chamar polo amor ou pola axuda. As pregunta faise bóla e cando atopa o xeito de se contestar terma de saír da boca nun único impulso irreflexivo e vinculante, e así, nace o texto crítico.
Lembro a Nuria Sotelo en pé, sobre unha televisión de cátodo a emitir ruído branco. A interferencia das lonxitudes de onda lémbrame á infancia, á sintonización do que non chegaba a coller forma de imaxe, á pantasma, ao zunido que non permite apagar a cabeza nas noites, ao son atronador do sangue nas nosas veas… Ela arrímase a unha lámpada de bombilla alaranxada. O corpo en tensión da intéprete fai que afoguemos a respiración e que admiremos a plasticidade da súa xestualidade, medida, non contida, para achegarse á fonte de calor, avelaíña famenta desa ausencia de sentido no interior propio. A imaxe, en min, cobra a densidade da lembranza que fai que a boca seque, que nomee o ser da lámpada, que desexe quitar os zapatos e sentir o agarimo do chan de moqueta do espazo alternativo da Mostra nos pés, na pel.
Ante a intimidade da escena é posible que a espectadora desexe tomar certa distancia. Pestanexar e lembrarlle á carne a necesidade do sistema respiratorio para se poder extraviar, porque a materia inerte non ten a capacidade de se perder, só de se botar a perder. Ao tempo o corpo en escena dialoga cun espello nunha rutina que podería ser nosa mais adiviñamos allea pola ausencia de medida nas rutinas que nos arrastran. As nosas resultan toscas, deslabazadas, co ritmo de subir nunha cinta andadora e tentar permanecer en equilibrio descontrolado para caer sen nos mancar demasiado. As dela danzan con pasos delicados que no lene rozar da punta do pé co chan presionan ate o límite o espazo escénicos poboado de obxectos obsoletos, rotos, aparentemente inservibles, retirados… lugares de beleza na luz e nas sombras a conxurar a muller de 50 pés que aterroriza a cidade interna do seu propio ser mentres rememora pasaxes do pasado e conversas con Vallés. Fala de portas, de gatos, de epistemoloxía… fala da comunicación dunha era que xa non existe, como as teles de cátodos, mais que lembran que a excitación electrónica pode facer saltar faíscas desde o ánodo ate o polo oposto.
Sotelo sobrevive e reconstrúe a súa identidade sobre o desfeito. Non é clemente, non é xentil, non deixa atrás nada, entrégase a quen a escoite e con esa honestidade da desmaterialización da actriz na aparentemente contraposta fortaleza da presenza física, atravesa o coñecemento de quen mira, entra nos seus miolos e nas súas vísceras, lévanos á perdida da orientación e á dúbida da existencia do fogar.
Os seus zapatos vermellos non son quen de devolvernos a Kansas. Ficamos no remuíño, na deriva, no desexo de roubar un pouco máis da calor daquela luz fermosa á que rubimos, da que bebemos o ar sen tocala cos beizos, á que agarimamos de lonxe, non por medo á combustión, senón polo temor a que a fantasía desapareza e só quede un monte de obxectos rotos, de lugares baleiros, de casas deshabitadas, de corpos sen amor, de mentes acríticas… de cousas a medio facer.
