Publicado na revista Tempos Novos 299. Abril de 2022.
Imaxe: Diego Seixo (Rocío González e Armando Martén con Teatro de Ningures en “0’7% Molotov” de Santiago Cortegoso).
A Xesús non lle parezo unha raiola de sol. Vén de lonxe. O asunto empeza cun domingo no que dependendo da clase social á que unha pertencía, ou a familia dunha aspiraba a pertencer, había que mercar un vestido novo. Co vestido viña unha palma enorme cunha lazada de raso sintético tan grande como a nosa propia pureza, que era moita pois a miña avoa sempre foi das que cantaban, e moi alto, na misa.
A palma era por mor dun rapaz que hai séculos chegou en burro a unha vila e seica alí todo era ser recibido polos nenos da comarca axitando ramiñas. As menos pías, ou máis pobres, podían levar unha pola de loureiro ou de oliveira. Pero non valía o mesmo. As que levabamos a palma tamén vestiamos calcetíns con puntilla, zapatos lustrosos e xogabamos doutro xeito, un mellor, no adro da igrexa rodeadas polos fogos de artificio e confusas por non saber se esta vez ían subastar as pernas e os brazos da virxe por un xamón e catro galiñas ou tocaba calquera outra cousa procesional na que ir cheirando a minibotafumeiro. Os homes remataban o vermú e toda a familia volvía á casa a engulir un festín cárnico precociñado polas esposas que facía enmudecer a Pantagruel. A palma protectora pasaba entón a ser un amuleto nese lar. Había facer, logo, que os fillos e fillas se preocupasen do coidado dos pais cando a vellez os cubrise coas súas discutibles beizóns. Había asegurar que os comensais fosen caritativos, que contemplasen todos os puntos de vista antes de actuar e se comportasen de xeito ético e moral na procura do ben da comunidade. Había facer que os vástagos metidos na política non malgastasen os cartos que viñan de Europa en postos de traballo para a promoción do emprego feminino inexistentes, ou mentisen para acadar e carretar votos, ou deixasen co cú ao aire a pescadores e mariñeiros co da cota leiteira e as negociacións sobre os permisos de pesca… Habían calar dunha santa, santísima vez, o segredo a voces daquelas casas a pé de cidade de nomes babilónicos e luces de Nadal con tanto aparcadoiro detrás. Unha ramiña desas, sobre todo de palma, daba para curar todos os males da humanidade.
A trampa viña no do libre albedrío xa que de acordo coas leis máxicas da palma cadaquén podía facer o que quixese que ao final con pedir perdón e sacrificar anualmente a un tipo montado nun burro eles, e elas, que tanto se reclinaban na primeira ringleira da planta en cruz, empezaban sempre tábula rasa. Limpas e limpos. Impolutos. Sen remorso. Salvados.
Iso era antes, claro. Agora cunha guerra ás portas de Europa, unha crise nunca rematada, o auxe da ultradereita que semella imparable e unha negación do social que defende o noso dereito a sentirnos miserentos por non podermos viaxar na Semana Santa coma hai cinco anos, igual temos que deixar de pensar en polas de palma e de loureiro. Como lle dixo Pasolini a Furio Colombo nunha pouco tempo antes de morrer: “Eu baixo ao inferno e sei cousas que turban a paz dos outros. Pero coidado, o inferno está subindo a onde vós estades… Non vos fagades ilusións“, e como di a canción “non agardes que chore, que minta ou que morra por min”.