Publicado na revista Tempos Novos 302. Xullo 2022.
Imaxe: Diego Seixo.
O 24 de Maio erguémonos sabendo dunha nova masacre en EEUU. Resulta impresionante esa capacidade de asumir, mentres retiramos a cafeteira da placa vitrocerámica, o concepto todo. Unha nova masacre. Algo normal, porque a ausencia de sorpresa indica que interiorizamos que pode haber, e de feito hai, masacres a miúdo nese país colección de estados de América ao que adoitamos ollar cando buscamos referencias da cultura pop como as hamburguesas con queixo, os flocos de millo no cine, as superproducións do audiovisual ou as tendencias musicais. Por iso sabemos, porque o aprendemos das súas películas, que un home ten dereito a ter un arma. Así. Unha pistola, un rifle, unha escopeta, un lanzachamas! Algo que dispare. Algo que dispare ben e de xeito preciso e que se sinta suave e á vez firme na man. Algo que estale entre os dedos e deixe residuos de pólvora sobre o pulso para cando os investigadores da policía, brancos en xeral, veñan a pescudar o caso de asasinato dalgún rapaz noviño, negro en xeral, que tentaba entrar pola fiestra da súa casa por causa dun esquecemento común das chaves (un detalle que nin sequera nos unidísimos estados de américa está probadamente atribuído á cor da pel) e ao final recibiu cinco tiros de aviso.
Cinco tiros non son unha masacre se caen nas mesmas costas, son defensa persoal. Son defensa do persoal. E o persoal é político. Por iso envorcamos o café na cunca ao que asumimos que en Texas a autoridade tarda máis dunha hora en entrar nunha escola de primaria na que un rapaz de dezaoito anos dispara a matar contra nenas, nenos e persoal laboral causando 21 asasinatos cunha pistola e un rifle AR-15 que mercou de xeito legal, coma quen vai mercar pan para os bocadillos. Probamos o café e atendemos a como as nais e pais agardan na porta da escola, pensando no emparedado que levaron as crianzas para a merenda, escoitando estoupidos, escoitando como o seu presidente fala de que é intolerable que isto se continúe a repetir, e sabendo que non cambiará nada. Sabendo que igual mercaron o pan do último bocadillo de crema de cacahuete con marmelada de amorodo. Igual ca nós sabemos que iso é unha desgraza, e pasa lonxe. E a morte de lonxe doe menos porque podemos apartar a ollada da ficción, que todo o que non está ao noso pé semella selo, e continuar tomando café.
Un presidente fala abatido da desgraza de abater. Outro pola calada masacra un conxunto de persoas de cero a 99 anos reducindo o orzamento de políticas de dependencia a 596€ fronte aos 2310€ do País Vasco. O tamaño importa.
Cinco balas polas costas non son unha masacre. A desatención ás leis de dependencia non son unha masacre. A ausencia de políticas sociais de equidade non son unha masacre. Porque todas son mortes de lonxe ou mortes aos poucos e esas fannos crer que doen pouco, que son ficción. Pero no mundo real a rapazada de Texas non abre os ollos, as nosas fillas, avoas, nais… non abren os ollos. Non hai Rangers que as salven nin coidadores e coidadoras que eviten a masacre. Unhas morren lonxe e outras lento.
E nós tomamos café…