Publicado na revista Tempos novos 34. Xullo 2023.
Imaxe (Entroia) de Diego Seixo.
Di Terry Pratchett que a maldade comeza cando empezamos a tratar as persoas coma obxectos. Ou coma votos, coma papeis que entran nunha furna e hoxe son necesarios pero mañá (e nos próximos 525960 minutos) non. O dos minutos é relevante porque nunha urxencia os minutos contan, sempre nolo din, e nunha emerxencia, os minutos contan, e nunha partida de xadrez na que todas somos peóns e só podemos ir cara adiante os minutos contan e discurren no marcador na nosa contra. Nunha situación de urxencia cómpre que haxa pediatras a cantos menos minutos da doente. Nunha situación de emerxencia cómpre que haxa profesionais sanitarios a poucas casillas do soldado que cae ferido defendendo un rei que habita enrocado, que foi para outras centralidades, que pasa desde o borde do taboleiro e saúda e paga un seguro médico privado. Que tampouco é monarca, nin xestor.
A maldade contáxiase e esténdese e aprovéitase da capacidade de preferir non perder unhas vacacións antes que pedir o voto por correo. A maldade concede que calquera pacto é posible se está ben adornado, malia que a proposta roce a ilegalidade ou o fin do feminismo e a memoria.
Terry Pratchett xa sabía todo isto. El que nos deixou hai pouco nunca permitiu que a fantasía das súas obras eclipsase a intención da mensaxe. “O inimigo non eran os homes, nin as mulleres, nin os vellos, nin sequera os mortos. Eran unicamente persoas mortalmente estúpidas”. A maldade acepta que nun pequeno lugar de Europa pódense flexibilizar as leis a vontade e botarlle a culpa ao funcionariado, demo de veterinarias que non lles deixan vender o gando! Demo de ecoloxistas que non lles deixan regar as fresas! Demo deles que ignoran o dereito imaxinario a envelenar a través da venta de carne de vacuno con tuberculose. Eles non lle chaman felonía, chámanlle flexibilización. Eles non se responsabilizan. Nos patios dos colexios as crianzas de familias asentadas fóra do taboleiro depréndenlle ás pequenas que todo é posible con tal de vivir na axitación e negación, axitación e negación, axitación e negación. Tirácheslle do pelo a Paulina? Non. Pero todos te viron. Non. Pero dixeron que foras ti. Non. Paulina é tonta e unha puta. Pausa para o escándalo e a axitación dos medios. Esquecemento inmendiato do crime. Eles sempre son así, négano e non se pode facer nada.
Á fin e ao cabo a carne é carne. Nos tempos de antes esas cousas non se miraban. Antes vivíase mellor. A vaca ía ao matadoiro e o carniceiro pagaba en man e levabas un lote de costeletas envoltas en papel de xornal, enchoupando as novas co sangue quente. Porque a carne é carne, pódeselle vender a quen a precise mercar barata. Mellor iso que tirala, non? Pódeselle vender a quen elabora os menús licitados baixo condicións de concurso onde prima o prezo sobre a calidade, o baixo prezo. A baixa calidade. Pódeslle vender aos do taboleiro, aos que non teñen marxe de movemento. Un día un peón enferma nun comedor escolar e pasados os minutos ningún pediatra diagnostica unha intoxicación que lle acaba coa vida. Son cousas que pasan. Desgrazas. Ninguén o podía prever.