Hai moitas conversas nas que escoito e que me fan pensar. Estes días dígome que penso tanto porque están aí os corenta, e pregúntome se dentro do noso ADN (que sei que non) estaremos programadas para facer balances máis rigorosos cando levamos ás costas decenas. E sei que non está no ADN pero tamén penso que na historia dos números moitas civilizacións crearon, ou foron aceptando, que o xeito natural de agrupar cantidades era por decenas, logo algo ten que haber. Se non é por natureza, quizais sexa por simetría.
O caso é que lembro que cando cumprín trinta estaba en Nova York, e que nunca pensei que cumpriría trinta anos en Nova York. Alí, paseando de noite polos corredores dun Motel de New Jersey (non podíamos permitirnos facer noite na Gran Mazá) revisaba todas esas promesas que tentaría acadar, que demo, acadaría na seguinte década. E ben, non foi tan mal. Algunhas quedaron polo camiño pero aprendéronme a ser feliz, a ser mellor persoa. A non envexar, por exemplo, porque non precisamos perder o tempo que pasamos vivas preocupándonos das leiras dos demais. Así.
Pero de cando en vez, cae a noite, que debilita os corazóns (e miren que eu non soporto a Ismael Serrano pero esa canción agonizou no meu walkman da Universidade tratando pechar unha ferida aberta no medio das tripas –aínda supura–), e lévame a pensar nas pequenas conquistas de cada día, no que fai que a rutina sexa extraordinaria.
Por unha banda os vellos coñecidos, as referencias aos cómics de Astérix, os macarróns con tomate de miña nai, o arrecendo a lavanda da miña crema hidratante, o té con leite, o tacto de madeira dun violino que leva moito tempo agardando a que nos reconciliemos pero sabe que aí está, que non o imos deixar para outra vida. E o novo, a certeza de que os días empezan cando chega esa nova mensaxe, que se non estivera rodaría o mundo precipitándose cara o centro dun pozo de potencial no que probablemente atopariamos unha tartaruga xogando ao Tute Cabrón con catro elefantes.
Por outra, a certeza insegura de que vinte anos son un mundo. De que tardamos vinte anos en construír o corpo, e vinte en sabernos donos do noso destino. E aí, nese repetir dos vinte, caer na conta de que tropezamos case un millón de veces, en moitas menos dun millón de pedras. E temer. Temer que as dúas bi-decenas que nos quedan, unha para soñarnos de novo astronautas, outra para romper todos os esquemas e facer, literal e figurativamente, o que nos pete, non sexan dabondo. Mirar o taboleiro e pensar a xogada coa certeza de que en menos de dous movementos xa tocará improvisar.
Mais agora seica somos sabias, e ese saber ás costas abeira os temores, cando sabes que doe, saltas asumindo o risco.
Hai moitas conversas nas que escoito e fanme pensar, moitas destas reflexión nacen e morren nelas e podería etiquetar e poñer nomes pero, para que? Elas saben quen son e cando son e cando están (que en xeral é sempre). Nunha delas, unha voz constante, falaba doutra que aprendín a querer alén da velocidade da luz, coa envexa de saber de alguén que constrúe un futuro, que empeza. Onte á noite, co corazón mol de té, acordei na pel, vendo un capítulo vello dunha serie que me reconforta, os días aqueles, as noites aquelas, en pisos organizados no desorde, con cervexas na man e plans perfectos cara a investigación, cara o Eisner, cara o espazo exterior. De todo o que perdemos, de canto soubemos aforrar para estes momentos de dobres de decenas, para saber se apostamos ao seis dobre ou metemos a man na cesta do encantador de serpes agardando que se estea tirando un farol e cando tiremos os dados non saia un dobre un.
Polo camiño, o sol sae nunha terra á que aínda non bica o mar e cunha cunca de té entre as mans, sabéndome espeluxada e lexión, sabéndome infinita, ollo cara a pantalla da televisión, aquela que tiña todas as respostas cando nena, e dígolle a esa outra da banda interna do espello… Que Florrick? Atréveste? Montamos un Argos-Florrick pola nosa conta ou ficamos na comodidade dos grandes despachos con calefacción e panelado en madeira?