Publicado na revista Tempos novos 310. Marzo 2023.
Imaxe de Diego Seixo.
Aconteceu o 7 de marzo. Arrancara dun aparcadoiro en Compostela pero á hora de aparcar fronte á casa descubrín que malia poder ver o pasado a través do retrovisor, non podía retroceder. É unha condición básica da física coñecida. O meu coche non alcanza certas velocidades. O único camiño era cara adiante.
Era de ser. A máquina leva actuando coma refuxio desde sempre. Desde aqueles tempos en que sacar o carné era un salvoconduto de autonomía e liberdade “non sexas coma nós”, dicían, “ti aprende a conducir, non dependas dun home para chegar onde queiras”. E así era. O automóbil favoreceu o lecer e o laburo e abrigounos na certeza de estarmos no único e verdadeiro estudio de gravación da época dourada de Detroit. Volume a tope, sol de verán, fiestras baixadas e a voz das Supremes ou a de Simone parella á nosa cacofonía disidente “I got my heart, I got my soul…”. Gasolina ou diesel, o cabalo de metal non distingue. É elemento de igualdade malia a cultura popular que as estatísticas das aseguradoras foron destruíndo a base de encarecer as pólizas dos peores condutores.
Era de esperar. Foron anos de aturar choros, berros, a tensión forte das mans a apreixar o volante ate rasgar a cuberta de coiro cos desaires do común (aquela vez no traballo en que estaba mal visto ser muller e escritora e ben visto ser home e ciclista, aquela en que a casa quedara arrombada e tras dous días fóra era zona cero, aquela no bar en que dixeras non e fora “si muller, que queres” e marcharas cedo porque che doía a gorxa e ao día seguinte madrugabas, aquela en que ascender tiña nome de varón e non xeito de currículum). Tiña que ser despois da presión no pé do embrague na condución “de diario” mentres escoitaba as novas na radio: a precariedade laboral afectando en maior medida ás mulleres, a lei do aborto, a infantilización da vontade feminina, a fenda salarial, a necesidade de ser protexidas porque a educación social fracasa. A casa non é o meu castelo, o coche si. Heis o lugar de desconectar a mente, de organizar a axenda laboral, a lista da compra, os médicos, os recados, as chamadas que entran polo bluetooth porque non atopan outro xeito de estableceren conexión coa receptora, os audios que marchan pola mesma vía aproveitando semáforos en vermello e pregando a ausencia de testemuñas con distintivo verde escuro. Non apertes os dentes, lémbrame a voz da dentista. Aperta os dentes e traga co que veña, ladra a comanda testosterónica do patriarcado. Arranco o día 8 cara o taller sabendo que case nunca é preciso retroceder en ruta. Porén a certeza de que me falta unha vía de acción desacóugame, porque agora, ante os obstáculos, sexan os que sexan, obras, fochancas, un mamut no medio da estrada… Agora só quedará tirar para adiante. Agora non queda outra, ese é o camiño. Por moito que busquemos alternativas a máquina leva sendo feminista desde o día en que prendemos o motor e agora maniféstase no único xeito de acción. Iso é o que aprendo do compendio francés motorizado que me leva pola vida. Así que prendo a radio e poño no móbil a novena de Beethoven. Tiña que ser. “Escoita irmá a canción da ledicia, o canto alegre da que agarda o novo día”. Sempre cara adiante.