Probablemente que o 2020 non fose dos mellores dos que temos coñecemento (son consciente do eufemismo) faga que empecen a agromar antes ca nunca nas redes eses “repasos” do que foi o ano. Que non estivemos tan mal, que sobrevivimos, que miramos cara a cara a certas incoherencias vitais e vivimos para contalo.

                … Bollocks.

                (Never mind the…?)

                Dicimos, conscientes, o confinamento tivo cousas boas. Tivo. De verdade. Malia que a min  caíanme as paredes enriba recoñezo que o confinamento tivo cousas boas. Tivo cousas que ate boto en falta. O confinamento, en certos ámbitos, fíxome pensar “estou ao límite” e xogar a funambulismos nos que a única forma de fuxida, ou reconstrución, era un salto ao baleiro, e a única corda sobre a que camiñar, a música. You need the fear, insistía o meu amigo Julio, sempre recorrendo a “Friends”.

                Recollo en certo modo o sentir de Arancha Nogueira, lémbroa recitar no Moucho como se aquel acto de rebeldía de pouco antes do día de Reis xunto a Carlos da Aira fose unha quimera doutro tempo, sei que tamén vos pasa, e lembro a súa voz de veludo, densa, e cargada de matices, nese poema a Auria, debullando o verso “do licor do negro café”. Lembro saborear ese licor só coa súa mención e que, desde aquela, ningunha beberaxe soubese igual. Coido, despois de tanta reflexión á que sometín o meu corpo no confinamento, eu son peripatética e preciso camiñar para manterme esperta cando o café xa non abonda, que ese momento rompeu unha barreira no meu coñecemento, apenas unha fenda pequeniña que foi ampliando ate rebentarme as defensas da comodidade.

                Agora, na reflexión, penso nese momento e vénme á cabeza a obra doutro escritor ourensán:

 “Para entrar no bosque hai que aceptar tres condicións. A indiferenza é unha das virtudes das árbores. Non lamentan a mala fama que lle apuxo o medo infantil, nin a ambición transformadora da industria cultural. Son indiferentes e quizais por iso caen. Son indiferentes e por iso resisten.”

                Tratei de ser indiferente. Probablemente os medos infantís fosen os responsables de que non funcionase. No confinamento, no peche, na madrugada de case mencer camiñando descalza e en círculos, ao xeito que os felinos fan nos zóoloxicos, escoitaba cancións en bucle e alí volveu a infancia, ou a adolescencia, ou a esencia. Foi alí, sentindo a música no cerebro a crear e recrear escenarios. Foi alí onde entendín que non era quen, por moito que o tentase, de ser indiferente.

                “Para entrar ao bosque hai que aceptar tres condicións. As árbores non saben que fan bosque. Por iso non se queixan da responsabilidade de cargar coas lendas, nin co imaxinario colectivo, nin coa memoria persoal.Toda esa carga esvárelles de arriba a abaixo como calquera outra cousa natural. Sen embargo a cultura di que cando un bosque se transforma en xente e avanza os ditadores caen envoltos no seu propio lume.”

                Na madrugada mireime soia e procurei o meu bosque. Procurei ao xeito das árbores, de pé, enraizada, silente. Non é o mellor xeito de procurar. Chamaron á porta os heroes da resistencia. As cancións, as creacións, quen estivo e está e remexe a terra das miñas dúbidas para aireala e mente cando me desangro ao aplicar a compresa con desinfectante e di “non che vai doer” e todos sabemos que doe pero cura. Quen sostén as miñas mans. Quen terma do aire na atmosfera. Que non vos enganen, non respiramos por acción gravitatoria, respiramos porque hai un grupo de persoas que condensan o aire ao seu redor, que se protexen co ar e na súa xenerosidade inconsciente o comparten con nós. Dicimos que cando están preto pensamos con claridade, é porque nos chega máis osíxeno á cabeza, claro.

                Unha árbore soa non fai bosque, e a min non me quedan ben os pantalóns curtos, prefiro os saris e bailar na praia, de noite, cos dedos enredados nas pólas doutras árbores e unha gargallada constante na gorxa.

                “Resístese a abandonar a terra de ninguén, parado onde ninguén se pararía. Resiste como os teixos porque a primeira condición para entrar no bosque é someterse”

                O meu bosque está ateigado de insubmisos que non saben ser indiferentes.

                Neste 2020 que non foi o mellor dos nosos anos, e tememos dicir iso tan literario de “e non soubemos que tampouco sería o pior”, houbo un día, despois de moitos, nos que o que tiña fronte os ollos non era bosque, era mar. Tamén había música, sempre a mesma, a da corda de funambulista que xa empeza a fallar no Spotify de tanto uso que lle dou, e nese intre diferente non tiven a urxencia de camiñar en círculos.

“Well, sometimes I go out by myself
And I look across the water
And I think of all the things of what you’re doing
In my head I paint a picture”

                O meu bosque está ateigado de insubmisos que descoñecen as razóns para ficar quedos, de diferentes que porfían pola voz, de momentos minúsculos de intensidades galácticas unidas a músicas eslavas, de tecedoras de arañeiras de nylon e sal que no máis escuro da noite atopan un momento para coller o aire que as protexe e envialo nunha instantánea dixital dunha cervexería luminosa onde non soa Beirut, nin Amy Whinehouse, nin os Beatles.

                No meu bosque as árbores son xente que avanza mentres os ditadores caen consumidos no seu propio lume.