Homenaxe a Neil Gaiman e o seu conto “O home que esqueceu a Ray Bradbury”
Non moitas persoas traballan na noite de fin de ano. Digo noite de fin de ano porque nunca souben moi ben como lle chamar, porque noite nova é o oposto a noitevella, mais non é nova. É a noite do ano novo, a primeira, máis tamén a derradeira do ano vello. A senectude das noites, resúltame difusa.
Non moitas persoas traballaban na noite de fin de ano cando eu era cativa, por iso agora coido que ninguén debería traballar na derradeira noite do ano. Deberían marchar dos seus traballos, pendurar os mantelos, pechar as portas, baixar as persianas, deixar os exames sen corrixir por riba da mesa do salón e apagar o móbil. Deslocalizarse. Mirar ao ceo e berrar moi forte “Ei sol, dá a cara mamalón, que aínda temos outra volta pendente!” e botar a cantar, e tirar a roupa vella pola fiestra e bailarmos todas xuntas nas rúas nun entroido que durase toda a vella noite do ano presente, e toda a nova noite do ano por vir. Que son a mesma, pero non é igual.
Mais minto.
A xente traballa na noite de fin de ano. Eu non. Eu acabo de deixar o traballo. Deixalo, coma quen guinda unha luva ao chan e non agarda que aplaudan, só que a deixen estar onde está, que non a recollan e lle digan o que sempre se di cando o honor está por medio, iso de “non te imaxinas como está o mundo e ti andas facendo o parvo deixando un traballo no que estás ben”. A verdade é que eu teño moita imaxinación, iso é o que máis me molesta de toda esa dialéctica apocalíptica. Iso e que recollida a luva non admiten réplica, que eu teño moita imaxinación e gustaríame dicirlles que si, que si o imaxino. Que tamén penso naquel día no que o pai de Lois Villestro Gundín, o rapaz máis louro de todos os rapaces louros que vin na miña vida, saíra da súa tenda de ultramarinos na Rúa Principal e se puxera a falarlle ao neno en bólas mexador (garsóndelpis) da fonte da praza, e que o neno respondera cortando aquela infinita mexada que levaba anos exaculando e marchando ao día seguinte, en bólas, cunha mochila do mundial do 82 e unha boina negra calada que lle quedaba grande. A fonte, seca de mexo, secara tamén de auga, e os bicos roubados nas primeiras horas da noite, cando había que apurar o paso para chegar a casa e o abeiro das mas no interior das cazadoras era a falcatruada máis atrevida, tamén secaron. Todas as que nos bicamos aos pés do garsóndelpis rompemos con aqueles primeiros amores, co temor da raíz do toxo verde e a conciencia de que non iamos ficar onde os beixos non eran húmidos.
Todo iso imaxino, e tamén imaxino mentres conduzo pola máis escura das noites, sobre o asfalto máis caro a este lado do Mississippi, que este sabor goma de mascar de menta que levo na boca é o sabor da liberdade. Abro a fiestra, atrona o zoar do aire a cento vinte quilómetros por hora entrando no receptáculo de condutora e non-acompañante, abro a boca por se algún bechiño sobrevivira ao inverno e a dieta de goma de mascar se puidese complementar con algo de proteína. Na radio, un home que xa non ten voz de radio, outra cousa que quedou no pasado como o ultramarinos do pai de Lois Villestro Gundín, pincha un especial deses das últimas noites do ano. Os mellores temas do 2019 resoan contra o ar, as mellores cancións do 2019 foxen do meu coche a través da fiestra aberta á miña esquerda, espertando as inquedanzas de eucaliptos e algunha que outra estación de servizo. “E agora, no ranking elaborado polos nosos oíntes, a podio das mellores entre as mellores…”
O home cala, preso dunha forte presenza da estática que anula a totalidade das ondas de radio. Pecho a fiestra, imaxinar non é o mesmo se as ideas non poden espallarse coa música e crear a sementeira de novas árbores arroubadas de lembranzas de nenos de pedra con mochilas vintage, ou bicos freados entre os dentes. Con todo, tras oito voces coñecidas de radio fórmula, alí está o troll da ponte, a peaxe xa non é un anaco da miña carne, coma no conto das cabritiñas, é só metal. Metal eterno e intranscendente. Dentro alguén traballa, alguén vestida de azul traballa mirando unha serie de Netflix no seu portátil.
Vai frío, eu volvo baixar o cristal da ventá e agardo a que deixe a narración no punto exacto no que unha muller está a piques de dispararlle catro tiros a un tipo no medio da cara.
-Con tarxeta ou efectivo?
-Tarxeta, por favor, non quero recibo.
A muller de Neflix con traxe azul pero sen sombreiro asinte, colle o anaco de plástico que lle dou e sorrí, como se me coñecese de hai tempo.
-Tes sorte -di- por uns minutos libras da tarifa do ano novo.
E ten razón, porque a única razón desta viaxe suicida con sabor a liberdade de menta, é chegar ao mar co son das badaladas na cabeza. Non a calquera mar, a ese mar.
-Grazas.
-Que teñas boa viaxe -remata, expedíndome o recibo que expresamente lle pedín que non imprimise.
Engurro a anaco de papel entre as mans, e póusoo no espazo baleiro do acompañante. Mentres agardo a que barra branca e vermella se erga dunha vez, imaxino a pantasma dunha figura alí, ao meu carón. Se acaso, pousando a man fría sobre o meu xeonllo, sorrindo. Hai moito que non sorrimos. A muller de azul volveu a Netflix e eu agardo.
Porén a barra teima e non abandonar esa súa posición inicial tan irritante que me impide seguir o meu camiño. Desculpe, insisto. Nada. Desculpe, berro un pouco máis alto contra o peche hermético da súa propia xanela. Agora, alertada polo meu berro, semella que si, que se decatou de que esquecera darme paso pola vía de pago. Mais o único que fai é ollar para min, pausar o desnudo da asasina e abrir o cristal corredeiro de novo.
-Si?
-Como que si? Non podo pasar. Súbame a barreira!
A muller saca a cabeza e olla cara a luminaria ao final do camiño. Despois olla cara min.
-Xa a ten subida. Pasa algo? Quere que lle chame a unha grúa?
-Non mire, aquí non hai barra ningunha subida, saia mirar se quere pero a barra está baixa e ben baixa.
E está, eu fito cara o anaco de metal desafiante que non me permite avanzar. A muller de azul, para calarme acciona de novo o dispositivo e pecha a fiestra con cara de poucos amigos. Non me importa, eu o único que quero é chegar a tempo. Chegar a tempo a un fogar que non é o meu a interromper a trabadela da quinta uva e chamar ao timbre. Que ninguén que me abra e teña que berrar ben forte para que saias á fiestra. Eu imaxino que se non chega esta mensaxe a ti antes de que o ano que aínda non é vello sexa póstumo, gastarse o sabor da goma de mascar e a menta quedará disolvida no ano xa pasado. Quedará no que morreu e non no nacemento do futuro e por iso, por iso, apreixo os dentes e baixo a todos os santos que aprendín de nena nas clases de catequese con ese cura que me puña a man no xeonllo cando o garsóndopis aínda minxitaba porque a barra do demo segue onde está e a muller de azul agora xa non atende as miñas súplicas, nin os meus berros, nin as puñadas coas que lle rebento a protección de metacrilato para que entenda que a barreira segue onde está mentres a actriz matarife estoupa nun orgasmo finxido.
No silencio, ela olla cara min. Eu só teño orgasmos reais, dígolle. Entón pón a chaqueta e sae ao frío.
-Mire mulleriña, a barra está subida.
Para demostralo, camiña sen medo cara o anaco de metal atravesándoo sen dificultade. Non dou creto.
-Ande, arranque e vaia para a súa casa que ha ser tempo de que chegue vostede xa. E non beba máis.
Entro no coche. A barra mantense no seu lugar pero eu elixo imaxinar que é posible, só posible, que esta noite leve nos ollos pintado un obstáculo e sexa ese o que está aí e non o anaco de metal da peaxe.
Arranco. A modiño piso o acelerador e deixo solto o freo. Os fogos artificiais non tardan en aparecer en canto o metal horizontal e a carrocería do meu coche entran en contacto íntimo e directo. Faíscas de festexo e lume que quenta a friaxe enteira da noite vella, ou nova pero con engurras.
A muller de azul, enfrascada na serie, opta por non volver a vista atrás. Fica ollando cara o lugar de onde veño, cara a tarifa vixente sen que este límite imaxinario se sobrepoña a ela, nin a min.
Saio do coche, pecho a porta con forza e ollo cara a luminaria, cara a cidade Esmeralda. Quedan dous minutos para a media noite. Ninguén interromperá o sabor das uvas na túa boca mollada. Ninguén chamará ao timbre. Ninguén pedirá que a noite nova sexa unha nova noite. Porque non vou chegar.
Por moito que corra. Por moito que berre. Non hei chegar.
Vai frío. No meu coche, nú, coas portas abertas á noite e unha emisora reproducindo as mellores cancións do 2019, lembro a historia daquel home sabio que esquecera o seu libro de oracións e que, no medio da noite, se dirixira a Deus pregándolle…
Deus todopoderoso, ti que sabes todo, escoita a miña oración. E deseguido recitara o alfabeto para que Deus crease a oración coa que el lle quería honrar.
De cara a luminaria, tomo alento, tiro a luva que queda, písoa coa forza de tantos espazos imaxinados e berro a mensaxe que preciso que escoites, porque ti, que o sabes todo, serás quen de artellala.
De cara á luminaria tomo aire e gardo a goma de mascar na palma da man para manterlle o sabor e que non morra.
Velaquí a miña pregaria: A,B,C,D…